Agure bat egur bila atera da basora, haren emazteak errekan arropa garbitzen duen bitartean. “Azken aldia izango dun hauxe”, zin egin dio emakumeak bere buruari, “hurrengoan ni joango naun egurretara!”. Horretan dela, bat batean, korronteak zerbait dakarrela ohartu da: mertxika erraldoi bat. Ondo-ondo garbitu eta senarrari erakutsi dio.

 

Un anciano partió en busca de leña mientras su mujer lavaba la ropa en el río. La mujer, murmurando por lo bajo que iba a ser la última vez que limpiase ella la ropa –“la próxima vez seré yo quien vaya a por leña”– fue sorprendida por un bulto que arrastraba la corriente: era un melocotón gigante. Tras lavarlo, se lo mostró a su marido.  


Labanarekin ezin mozturik, hasi dira mertxika erraldoia aizkorarekin ebakitzen, kolpez kolpe. Hezurraren ordez, umetxo kizkurtu bat agertu zaie, begiak diz-diz eta mihia gorri. Bikoteak seme-alabarik ez zuenez, pozarren hartu dute errekak bidalitako oparia. Momotaro izena jarri diote.

 

 

Como no era posible partir el melocotón con un cuchillo, lo abrieron con el hacha, pero enseguida asomaron unos ojillos vivarachos: el melocotón ocultaba, hecho un ovillo, a un niño que les sacaba la lengua. Como la pareja no tenía hijos, celebraron con júbilo este regalo del río. Lo llamaron Momotaro.


Hazten joan da Momotaro, aitak egindako egurrezko jostailuak maitatzen, jostailu hauek jostailu direnik ahazten, basora bakarrik sartu eta bere ezpata propioak egiteko adarrak aukeratzen. Jada nerabe, Deabruen Irlako altxorraren bila abiatuko dela esan die gurasoei: “Zaudete lasai, zuek biderako talo batzuk prestatu eta ondo aterako da dena”.  

Momotaro fue creciendo, divirtiéndose con los juguetes de madera que le tallaba su padre, olvidando estos juguetes, aventurándose él en el bosque para cortar ramas y tallar sus propias espadas. Ya adolescente, les anunció a sus padres que había decidido marcharse en busca del tesoro a la Isla de los Demonios: “Tranquilos. Preparadme unas buenas tortas de maíz y todo irá bien”.

 

 


Deabruen Irlara bidean katu bat topatu du Momotarok. Katuaren gainean, tximu bat. Eta tximuaren belarriari hazka, belatz bat. “Nora zoaz?”, galdetu diote. Eta Momotarok erantzun: “Deabruen Irlara, altxorraren bila”. “Talo horiek usain gozoa dute”, bota dio katuak, “Talo bana ematen badiguzu, zurekin joango gara”. Katuak marru egin eta taloa jan du. Tximuak txilio egin eta taloa papurtu du. Belatzak mokokada bat eman eta habian utzi du taloa, bere kumeentzat. 

De camino a la Isla de los Demonios, Momotaro se encontró con un gato. A lomos del gato cabalgaba un mono. Rascándole la oreja al mono, había un halcón . “¿A dónde vas?”, preguntaron. Momotaro respondió: “A la Isla de los Demonios, en busca del tesoro”. “Esas tortas de maíz huelen muy bien”, observó el gato, “si las compartes con nosotros, te acompañamos”. El gato maulló y tragó su torta. El mono chilló y la hizo trizas. El halcón le hincó el pico y se la llevó al nido para alimentar a sus crías.  


Deabruen Irlara heltzeko lehen dragoia: itsasoa bera. Zakarrak ditu ezkatak eta kizkurrak bizkarreko zirimolak. Haizea eta olatuak elkarren kontra borrokan ari direla baliatuta, apar zirrikitu bat aurkitu dute irlaraino onik iristeko. 

El primer dragón al que han de enfrentarse es el Mar mismo. Un monstruo con escamas ásperas y remolinos azules. Mientras las olas y el viento luchan entre sí, ellos encuentran un resquicio de espuma y llegan a la isla sanos y salvos.


Zer dago Deabruen Irlako hondartzan? Harea mugikorrak, lokatz lasterrak! Hondoratu egiten dira Momotaro eta bere lagunen oinak, hondarrezko lainoen gainean oinez balebiltza bezala... Hori gutxi balitz, Deabruek geziak eta lantzak jaurti dizkiete, errukirik gabe. Hauek iltzatuta geratu dira harean, eta geziak helduleku bezala erabilita, sarrerako ate gorriraino heldu dira arrastaka. Ate ondoan, hezur meta handia: irlara sartzea sekula lortu ez zutenen hezurdurak. 

La playa era una trampa de arenas movedizas. Momotaro y sus amigos se hundían, como si caminasen sobre nubes de arena. Los Diablos les lanzaban sin piedad sus lanzas y sus flechas... Pero cuando éstas quedaron clavadas en la arena, ellos las utilizaron como asideros a los que agarrarse y arrastrarse hasta la puerta roja de la entrada. Al lado de la puerta, una montaña de huesos. Los de aquellos que jamás lograron traspasar el umbral. 


Belatzak, hegaz, Akandoji ikusi du urrunean. Deabruen erregea da Akandoji. Tximuak harresiaren bestaldera heldu eta atea zabaldu die Momotarori eta katuari. Akandojik, ordea, ahotik sua dariola, gogor borrokatu du. 

El halcón, volando muy alto, vio a Akandoji a lo lejos. Akandoji era el rey de los Diablos. El mono trepó hasta lo alto del muro y les abrió la puerta desde el otro lado. Akandoji, escupiendo fuego, peleó con uñas y dientes. 


Altxorra eskuratu dute azkenean: urre eta zilar pila bat, ikusezin bilakatzen zaituen berokia, itsasgora eta itsasbehera menperatzen dituen eraztuna eta buruan jarrita bizikleta istripuetatik babesten zaituen dortoka oskol magikoa. 

Momotaro y sus amigos resultaron al fin victoriosos y se hicieron con el botín: un montón de oro y de plata, el abrigo de la invisibilidad, el anillo que controlaba el flujo y el reflujo del mar y un caparazón de tortuga mágico que puesto en la cabeza te protege de los accidentes de bicicleta.   


Banatu egin dute bidean altxorra: katuak ikusezintasunaren jaka hautatu du, oharkabean pasatzeko. Tximuak dortoka oskola, buruan jartzeko. Belatzak itsasoko mareak menperatzen dituen eraztuna jantzi du. Momotarok, azkenik, urrez eta zilarrez gainezka, beste altxor mota bat aukeratu du: etxera itzultzea. 

Se repartieron el tesoro: el gato eligió la chaqueta de la invisibilidad, para pasar desapercibido. El mono se puso el caparazón de tortuga en la cabeza. El halcón optó por el anillo para dominar las mareas. Momotaro, por su parte, con los bolsillos a rebosar de oro y de plata, eligió otro tipo de tesoro: regresar a casa.  


Zenbat denbora pasa du Momotarok etxetik kanpo? Uste baino gehiago: bere etxea zena lurrarekin berdinduta dago honezkero. Gurasoen arrastorik ez da han. Basoak bai, bertan jarraitzen du. 

¿Cuánto tiempo había transcurrido desde que se fue? Mucho más del que Momotaro imaginaba: su casa había desaparecido. No había ni rastro de sus padres adoptivos. Sin embargo, el bosque seguía allí, intacto. 


Urre eta zilarraren truk mertxikak erosi ditu Momotarok. Bere haurtzaroko basora egurretara joan eta txalupa bat egin du zuhaitzekin. Orain errekan barrena dabil arraunean. Mertxikak baino ez ditu jada jaten eta hezurrak landatzen ditu gero ur-bazterrean. Han mertxikondoak hazi eta haiek fruitu handi eta oparoak ematea espero du, agian. Mertxika erraldoiak. Errekara erori eta korronteak auskalo nora eramango dituenak noizpait.  

Momotaro vendió toda la plata y todo el oro a cambio de melocotones. También construyó un pequeño bote de remos con los árboles del bosque de su infancia. Desde entonces rema y rema, río arriba y río abajo. Solamente se alimenta de melocotones. Dondequiera que va, come melocotones y planta los huesos en la orilla. Puede que algún día salgan allí árboles y den su fruto: melocotones grandes y sabrosos. Melocotones gigantes. Frutos que caerán al río y que la corriente arrastrará quién sabe dónde.